De in Rijswijk geboren Anne Luijten werd zondag vijftigste op de olympische marathon. Zij deed dat in een tijd van 2:33:43, bijna elf minuten na de gouden Sifan Hassan.
“De omstandigheden waren heftig. Ik wist wat me te wachten stond. Het was zelfs nog heter dan de race bij de mannen. Maar ik had een goede hitte strategie. Ik heb een aantal maal op het heetst van de dag met een regenjack aan gelopen. Ik heb mijn lichaam laten winnen aan de warmte. Tijdens de race voelde ik dat ik er profijt bij had. Tijdens de race heb ik veel ijs gepakt en mijn drankjes waren gekoeld. Het zorgde ervoor dat mijn lichaamstemperatuur laag bleef.”
“De ‘berg’ die we in de race tegenkwamen was meer een muur die we hebben beklommen. Ik heb in de race in de eindfase me vooral gericht op het inhalen van concurrenten. In de wedstrijd heb ik kunnen opschuiven van een 65e plek naar vijftigste, dus daar ben ik echt tevreden mee. Ik heb zoveel mensen kunnen inhalen omdat ik bergaf meer mensen heb kunnen inhalen dan dat er mensen mij inhaalden bij het ‘klimmen’. Het dalen gaat me makkelijk af. De laatste negen kilometer waren weer vlak, dus toen moest ik mijn positie vasthouden.“
“De tijd was niet van belang vanwege de zwaarte van het parcours. Maar uiteindelijk heb ik met de 2 uur en 33 minuten een prima tijd gelopen. Het laatste stuk was erg zwaar. Rond de 38 kilometer ben je bij de Eiffeltoren en heb je het idee dat je er bijna bent, maar dan heb je nog vier zware kilometers te gaan. Onderweg waren er leuke reacties. Mijn schoonmoeder rende nog een stukje mee, maar na tweehonderd meter hoorde ik: oeff. Toen had ze wel weer lang genoeg meegerend. Dat was wel heel grappig. Mijn broertje en mijn moeder hebben in Versailles mee kunnen fietsen. Daar was het breed genoeg. Ze coachten me ook. Mijn moeder schreeuwde dat Sifan (Hassan-red.) nog in de kopgroep zat en na veertig kilometer hoorde ik van mijn broertje dat ze gewonnen had. Leuk om dat onderweg te horen natuurlijk.”
“Na de race was het het leukst om mijn familie direct weer te zien. We zijn toen direct in de metro gestapt en naar het Team NL huis gegaan. Bij binnenkomst werd er geapplaudiseerd en sommigen wilden ook een handtekening omdat ze me herkenden toen ik binnenliep. De sluitingsceremonie was vooral heel veel wachten, maar wel een hele ervaring. ’s Avonds was er een besloten feest voor alle sporters in het Team NL huis. Maandag zijn we toen van Rotterdam in grote Team NL bussen onder politiebegeleiding naar Scheveningen gereden. We werden buiten het stadion opgevangen door veel mensen die zwaaiden en applaudiseerden. Ook dat was bijzonder. Hopelijk inspireren wij veel jongeren en kinderen om te gaan sporten en ook hun doelen te behalen. De Spelen hebben mij veel gebracht waar ik met mijn familie naar toe heb kunnen werken. Ik ben blij dat ik het gehaald en heb en hoop dat ik nog andere mooie prestaties kan neerzetten.”
